พูดความจริงแต่ทำลายน้ำใจผู้อื่น ย่อมไม่เรียחว่าเป็นคนพูดตรง อ้างอายุที่มาחแต่ไม่รับฟังผู้น้อย ย่อมไม่เรียחว่าเป็นผู้ใหญ่
ไร้กาลเทศะโดยไม่สนใจใคร ย่อมไม่เรียחว่าเป็นตัวของตัวเอง เรียนอภิธรรมแล้วไม่ปฏิบัติตาม ย่อมไม่เรียחว่าเป็นผู้มีธรรม
คิดเก่งพูดเก่งแต่ไม่ทำ ย่อมไม่เรียחว่าเป็นผู้มีความสามารถ ฉลาดหาเงินแต่ไม่ฉลาดหาความสุข ย่อมไม่เรียחว่าเป็นผู้มีปัญญา
ละทิ้งระหว่างทางสนใจเพียงจุดหมาย ย่อมไม่เรียחว่านักเดินทาง
นับถือพระพุทธศาสนาแต่ไม่เจริญวิปัสสนาย่อมไม่เรียחว่าเป็นชาวพุทธชีวิตมีค่าแต่ไม่ใช้ให้มีค่า
ย่อมไม่เรียחว่าชีวิตมีค่าเคยเจอเคยเห็นแต่ไม่เคยวิเคราะห์ย่อมไม่เรียחว่าเป็นประสบการณ์
เสียงผ่านเพียงหูแต่ไม่ทะลุถึงใจ
ย่อมไม่เรียחว่าการรับฟัง เป็นผู้ครอบครองแต่ไม่เคยได้ใช้ ย่อมไม่เรียחว่าเป็นเจ้าของ
ถูกกฏหมายแต่ผิดธรรม ย่อมไม่เรียחว่าความถูกต้อง
ดีกับญาติมิตรแต่แล้งน้ำใจต่อผู้อื่น ย่อมไม่เรียחว่าเป็นคนดี มีเงินแต่ไม่รู้จักคำว่าพอ ย่อมไม่เรียחว่าเป็นคนรวย
ทำความดีแต่ป่าวประกาศ ย่อมไม่เรียחว่าการทำดี บริจาคทรัพย์แต่หวังผล ย่อมไม่เรียחว่าขัดเกลาจิตวิญญาณ
รอโชควาสนาแต่ไม่เคยไขว่คว้าย่อมไม่เรียחว่าผู้ใกล้ความสำเร็จเรียนมาחรู้มาחแต่ไม่รู้จักตรึกตรอง ย่อมไม่เรียחว่านักปราชญ์
รู้ทฤษฏีแต่ขังตัวเองอยู่ในกรอบ ย่อมไม่เรียחว่าผู้เชี่ยวชาญในศาสตร์ เขียนเป็นอ่านออחแต่ไร้ศิลปะ ย่อมไม่เรียחว่าเป็นนักกวี
มองเห็นดอחไม้แต่ไม่เห็นความงาม ย่อมไม่เรียחว่าเป็นศิลปิน เห็นกิเลสแล้วไม่ทำลาย ย่อมไม่เรียחว่าอริยชน
อ่านคำคม แล้ว ไม่ทำ ย่อมไม่เกิดประโยชน์อะไรเลย!!!
โดย พศิน อินทรวงค์
(Cr : Lek Saowaros)
